فرجام

ازمیکــــده رانده وآواره زمسجـد             درشهر غریبــــم

دیوانه و بیگانه ازاین مردم عاقل            بی صبرو شکیبم

یکسال دگرنیزازاین عمرعبث رفت         بی حاصل و فرجام

ای بخت نکو، خانه بی پایه ات آباد         گشتم به تو بدنـــام!!

یک عمردراین دِِِِیر خراب ازسر تدبیر        برچهره زدم رنگ

کوته نظری تا به پرو بال دل من             هرگز نزند سنگ

من خاک درپیر مغانم که به جامش             تا بودصفا بود

برجان ودلم نقش وفا بود،اگرسوخت          آری چه بجا بود

ای دوست بیا، مِی نگران دردل جام است    بدنــام کدام است؟

زآ نها که برفتند کسی هیچ ندانست            فرجام کدام است؟

چون برق، گذرمیکند این عمرگریزان        یــــک آه، یــــک دم

ای دوست به فردا نه توبازآئی،نی من        نی خسرو ونی جم 

همامیرافشار