تکرار مناجات

من قبلا این شعر رو توی وبلاگم گذاشتم.اسمش هم مناجاته.امشب خیلی دلم گرفته.اینجوری میخوام یه کمی از خدا هم گله کنم.هرچند خیلی وقته از گله کردن خسته ام ؛ ولی امشب خیلی خرابم. خدایا منو ببخش.

خداوندگارا!

الا!ای مهین، مالک آسمانها

کجاگیرم آخرسراغت؟کجائی

غلام وفای توبودم- نبودم؟

چرا با من باوفا،بی وفائی؟

چه سازم من آخربدین زندگانی

که ریبی است دربیکران ریائی؟

چسان خلقت مهمل است اینکه روزم

فنا کرد- کام قدر- برقضائی!

بیا پس بگیراین حیاتی که دادی

که مردم ازاین سرنوشت کذائی!

خداوندگارا!

اگرزندگانیست این مرگ نا قص              به مرگ تومن مخلص خاک گورم!

دوصد بارمیکشتم این زندگی را              اگرمیرسیدی به زورتوزورم!

کما اینکه این زوررا داشتــم من              ولی تف براین قلب صاف صبورم!

همه ش خنده میزدبه صدنازونخوت         که من جزحقیقت زهرچیزدورم!

به پاس همین خصلت احمقـــا نه             کنون اینچنین زارومحکوم وعورم!

چه سودازحقیقت که من دروجودش         اسیرخدایان فسق وفجورم!؟

ازآندم که شد آشنـــا با وجـودم                سرشکی نهان درنگاه سرورم!

چوروزم،تبه کن تو،روز« حقیقت »          که پامال شد زیرپایش غرورم!             

خداوندگارا!

توفرسنگها دوری ازخاک، دوری                  تودردمن خاک برسرچه دانی؟

جهانی هوس مرده خاموش وبی کس              دراین بی نفس ناله ی آسمانی...

زروزتولدهمه هرچه دیدم                           همه هرچه دیدم،تبه بودوجانی

طفولیتم برجوانی چه بودی                          که تا برکهولت چه باشد جوانی!

روا کن به من شرمرگ سیه را                    که خیری ندیدم ازاین زندگانی!

مگراز پس مرگ- روزقیامت                      خلاصم کندزین شب جاودانی!

به من بد گمانی؟ دریغا! ندانم                       چسان بینمت تا چنانم ندانی!

نه بالی که پرگیرم آیم به سویت                    نه بهرپذیرائیت آشیانی!

چه بهترکه محروم سازم تورا من                زدیدارخویش وازاین میهمانی!

مبادا که حاشا نمائی به خجلت،                   که پروردگار لتی استخوانی!

خداوندگارا!

تومی دانی آخر،چرا بی محابا             سیه پرده شرم رو را دریدم!

مرا زآسمان توباکی نباشد                   که خون زمین می طپد دروریدم!

من آن مرغ ابرآشیانم که روزی          به بال شرف درهوا می پریدم!

حیات دوصدمرغ بی بال وپررا          به رغم هوس- ازهوی می خریدم!

به هرجاکه بیداد میکشت دادی           به قصد کمک کوبه کومی خزیدم!

به هرجا که میمُرد رنگی زرنگی       به یکرنگی- ازجای خودمی پریدم!

من آن شاعرسینه بدریده هستم           که عشق خودازمرگ می آفریدم!

چه سازم! شرنگ فنا شدبه کامم         زشاخ حقیقت همه هرچه دیدم!

ولی ناخلف باشم اردیده باشی            که باری سرانگشت حسرت گزیدم!

ازآنروزکه با علم بر سرنوشتم           زروزازل راه خودرا گزیدم!

خداوندگارا!

زتخت فلک پایه آسمانها                   دمی سوی این بحربی آب،روکن!

زمین راازاین سایه های شیاطین       جنین درجنین کین به کین رفت وروکن!

سیاهی شکن چنگ فریادها را           به چشم سکوت سیاهی، فروکن!

همیشه جوانی تو پیرزمانه!              شبی هم(جوانی) به ما آرزوکن!

که تازیروروآسمانت نسازم              زمین را- به نفع زمان- زیرورو کن! 

کلک هنر

 

ای که ازکلک هنرنقش دل انگیز خدایی

حیف باشد مه من کین همه از مهر جدایی

 

گفته بودی جگرم خون نکنی باز کجایی

من ندانستم ازاول که تو بی مهرو وفایی

عهد نابستن ازآن به که ببندی ونپایی

 

مدعی طعنه زند در غم عشق تو زیادم

وین نداند که من از بهر غم عشق تو زادم

نغمه بلبل شیراز نرفتست ز یادم

 

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم

باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی