| تکرار مناجات | |
دفعه سومه که من این شعرومیذارم توی وبلاگ.توی آرشیو هستش. خیلی دوست دارم این شعر رو. خداوندگارا! الا!ای مهین، مالک آسمانها کجاگیرم آخرسراغت؟کجائی غلام وفای توبودم- نبودم؟ چرا با من باوفا،بی وفائی؟ چه سازم من آخربدین زندگانی که ریبی است دربیکران ریائی؟ چسان خلقت مهمل است اینکه روزم فنا کرد- کام قدر- برقضائی! بیا پس بگیراین حیاتی که دادی که مردم ازاین سرنوشت کذائی! خداوندگارا! اگرزندگانیست این مرگ نا قص به مرگ تومن مخلص خاک گورم! دوصد بارمیکشتم این زندگی را اگرمیرسیدی به زورتوزورم! کما اینکه این زوررا داشتــم من ولی تف براین قلب صاف صبورم! همه ش خنده میزدبه صدنازونخوت که من جزحقیقت زهرچیزدورم! به پاس همین خصلت احمقـــا نه کنون اینچنین زارومحکوم وعورم! چه سودازحقیقت که من دروجودش اسیرخدایان فسق وفجورم!؟ ازآندم که شد آشنـــا با وجـودم سرشکی نهان درنگاه سرورم! چوروزم،تبه کن تو،روز« حقیقت » که پامال شد زیرپایش غرورم! خداوندگارا! توفرسنگها دوری ازخاک، دوری تودردمن خاک برسرچه دانی؟ جهانی هوس مرده خاموش وبی کس دراین بی نفس ناله ی آسمانی... زروزتولدهمه هرچه دیدم همه هرچه دیدم،تبه بودوجانی طفولیتم برجوانی چه بودی که تا برکهولت چه باشد جوانی! روا کن به من شرمرگ سیه را که خیری ندیدم ازاین زندگانی! مگراز پس مرگ- روزقیامت خلاصم کندزین شب جاودانی! به من بد گمانی؟ دریغا! ندانم چسان بینمت تا چنانم ندانی! نه بالی که پرگیرم آیم به سویت نه بهرپذیرائیت آشیانی! چه بهترکه محروم سازم تورا من زدیدارخویش وازاین میهمانی! مبادا که حاشا نمائی به خجلت، که پروردگار لتی استخوانی! خداوندگارا! تومی دانی آخر،چرا بی محابا سیه پرده شرم رو را دریدم! مرا زآسمان توباکی نباشد که خون زمین می طپد دروریدم! من آن مرغ ابرآشیانم که روزی به بال شرف درهوا می پریدم! حیات دوصدمرغ بی بال وپررا به رغم هوس- ازهوی می خریدم! به هرجاکه بیداد میکشت دادی به قصد کمک کوبه کومی خزیدم! به هرجا که میمُرد رنگی زرنگی به یکرنگی- ازجای خودمی پریدم! من آن شاعرسینه بدریده هستم که عشق خودازمرگ می آفریدم! چه سازم! شرنگ فنا شدبه کامم زشاخ حقیقت همه هرچه دیدم! ولی ناخلف باشم اردیده باشی که باری سرانگشت حسرت گزیدم! ازآنروزکه با علم بر سرنوشتم زروزازل راه خودرا گزیدم! خداوندگارا! زتخت فلک پایه آسمانها دمی سوی این بحربی آب،روکن! زمین راازاین سایه های شیاطین جنین درجنین کین به کین رفت وروکن! سیاهی شکن چنگ فریادها را به چشم سکوت سیاهی، فروکن! همیشه جوانی تو پیرزمانه! شبی هم(جوانی) به ما آرزوکن! که تازیروروآسمانت نسازم زمین را- به نفع زمان- زیرورو کن! |
ازروزای بعدازانتخابات دیگه حس نوشتن اصلانیست.همه میدونن چرا.
چندتاشعرازایرج جنتی عطائی توی این پست ویژه میذارم.
**************************************************
تقذیم به همه مادران داغدیده:
حکومت نظامی
بگذار سربازان
بچه ها را
- تیرباران کنند
که هر فرمانِ "آتش"
اعتراف به
- حضورِ ظلمت است .
***
در هر دو سمتِ خیابان
این سبزهایِ زردِ صف در صف
خشکیده در سایه سارِ تانک ها
- این درختانِ بی برِ پر برگ –
با هر شلیک
- باری
- زوال خویش را
اعلام می کنند .
***
در کوچه های سرخ
فریاد می گذرد
و کودکان گرسنه
زیر باران خون
پوکه های فشنگ را
در باغچه های پر پر
- می کارند .
بهار نزدیک است
مادر
مغرور گریه کن .
پاییز 57
*******************************************************
خاتون سرخ
ایران من
بانوی ترمه نیست
طالع بر آستانه ی ململ
جاری بر آب های عسل
بانویِ خواب نیست
بر هودجِ زمرد و شبنم
در کوچه باغ های غزل .
ایران من
بانوی آهوانه ی گلدشتهای آلاله
خاتونِ خانگیِ ی
شب و بستر و شراب
بانوی شادمانه ی مشاطه و گلاب نیست .
ایران من
رعنایِ رقصهای قبیله
در فرصتِ غنودنِ مردان
همچهره ی پگاه پیاله
در شامگاه عود و رباب نیست .
ایران من
خاتون سرخ-خشمِ خروشانِ خانه ها
دوشیزه ایست عاشق
زیبای کوچکیست که جلاد را
با انفجارِ نفرتِ لبهای مرگ می بوسد
وقتی که عاشقانه
بر سینه های نورسِ سبزِ جوانِ خویش
طاعونِ پر جوانه ی نارنجک
پوشیده است .
آذر 59
*****************************************************
صبح در زندان به : ح . ح .
شولای زخم
بر قامت تکیده ی ایثار
شال شکنجه
بر شانه ی شریف تحمل .
شب باشکوه می وزد از شانه های خسته ی باران
و مادیان درد
سمضربه می زند بر دهان جراحت .
بر شط خون و خشم
اینک حضور زورق رعشه
اینک شراع تبداغ
تا ساحل صمیمیِ بی هوشی .
آه آن گلوله
خورشید را چه سرخ
خاموش می کند
در بازوان خاک .
ای :
چشمان بسته ی اعدامی
صبح از کدام سمتِ زمستان طلوع خواهد کرد ؟
تابستان 60
*************************************************************
گربه ی دلفریب !
گربه ی دلفریبیست .
روبهانه
نوشتند و گفتند :
گربه ی دلفریبیست ایران .
خوش خط و خال و خاموش
- گربه گرده به دستِ نوازش سپرده است
و آنچنان خفته
گفتنی که مرده است .
ما فریبانه
نوشتند و گفتند :
گربه ی خفته ی دلفریبی است .
ما ولی عاشقانه نوشتیم و گفتیم :
گرچه تا خفته گربه است ایران
- ولی
شیر شرزه است وقتی که بیدار شد .
بهار 61
**************************************************************
گربه ی شیر نشان به : منوچهر محجوبی
مقدمه :
پادشاه جنگل
پادشاهی را خورد .
متن :
پادشاهان گفتند :
شیرِ سلطان کش را ،
متنبه باید کرد !
صدر اعظم
- ترسان ترسان –
- پرسید :
شاه جنگل شیر است ،
می توان جار کشید :
" شیر حیوان بدیست " ؟
این ،
توهین
به سلاطین جهان نیست مگر ؟
پادشاهان گفتند :
شیر حیوان بدیست ،
گربه اما خوب است ،
گربه با ما سر سازش دارد .
گربه را شاه کنید !
و وزیران گفتند :
چه مبارک امری
و چه میمون فکری
گربه باید شاه جنگل باشد .
خاک را امن و امان باید کرد ،
گربه را شیرنشان باید کرد .
پادشاهان گفتند :
- گربه را شیر کنید !
" گربه را جنگل بی رحم
نخواهد بلعید ؟ "
شاعران پرسیدند .
کاتبان خندیدند .
پادشاهان گفتند :
" می توان جنگل را
بر اساس فکر بی زوال شاهان
منطبق بر اصل
گربه ها شیر شوند ،
همه جا از نو ساخت " .
خیل دستور و منجم
پرده دار و جلاد
همه گفتند :
- احسنت !
سیلِ به به ، راه افتاد
و دبیران پی ی تدبیر به کار افتادند .
شاعران بیت به بیت ،
گربه را
- قافیه بی قافیه –
جولان دادند .
شیرها در دفتر ،
شیرها در دربار ،
شیرها در میدان ،
شیرها در بازار ،
بعد از آن گربه شدند .
و برای گربه
- که سرِ سازش داشت
با شاهان –
خیل معمار و مهندس
همه جا جنگل مصنوعی
- سمبل کردند .
گربه ها را جای شیران
شاهِ جنگل کردند .
و مورخ های دست اندر کار
در تمام آثار ،
کرده اند این اقرار :
" از همان ساعت که
گربه ها شیرنشانان شده اند ،
پادشاهان همگی شیرشکاران شده اند . "
اختتامیه :
بعد از این فتح ملوکانه ،
زمان هم چندی
خوش به کامِ گربه و شاه گذشت .
بعد از آن –
نه که شاهان همه راضی بودند
- از ته دل ،
گربه ها ساز شکار ،
چاکران هم غافل ،
- در دربار –
یادشان رفت همه
که هنوز
شیرِ جنگل ، شیر است
و هنوز
می خورد شاهان را با گربه .
تابستان 59
**************************************************************