دریا
سینه من دریاست.....
دریائی که درشکستگی امواج ناراحتش، که نشانه ای ازشکستگی پشت زندگیست،
نامی ،نشانی ازبلم ها و کشتی ها نیست...کشتی هاوبلم های این دریای تک افتاده گمنام که سینه من است ،میلیونها تابوت بی قواره است... میلیونها تابوت بی قواره ای که درهر یکیشان میلیونها آرزوی گورگم کرده ،غنوده است...
سینه من دریاست...
دریائی که هیچ اقیانوس تا آنجا که مربوط به عصیان امواج است، هرگزحریفش نبوده است...
کمک
میزنم فریادومیگویم: کمک
میدهدپاسخ به من دیوارومیگوید: کمک
پشت سرپلها همه ویران شده
راه برگشتی که نیست
بین من باگورتنها یکقدم
مانده ومیترسم ازمرگی اینچنین
من نمیخواهم بمیرم آسمان
من نمی آیم به سویت ای زمین
آنکه مرگش آرزوبود،اوهمای دیگریست
آنکه درمن بودواکنون ا ینچنین بیگانه ا ست
دِین هائی دارد و باید بپردازد زمانی زودرس
میزنم فریادومیگویم: کمک؛ تا به تن دارد نفس
نعره ام ازچاردیواراطاق، پیچد و بازآید از نو سوی من
میدهدپاسخ به من دیوارو میگوید: کمک
این صدای غرق غم
این صدای ا لتماس آمیز رنجم میدهد
صاحب آن کیست آیا؟
میکنم دستی دراز تا به او یاری دهم
پنجه هایم حلقه درهم میشوند
بازمیگردم به خویش
آنکه میخواهد کمک ازمن، منم
این صدای خسته قلب من ا ست
سربه زانو میبرم گریان ومیگویم: خداااااااا
قطره خونیست درزندان تنگ سینه ام
نی زسنگ وگل ، نه مشتی آهن ا ست
برنمیخیزد صدائی ازخدا
پنجه هایم مانده حیران درهوا
دستهایم را نمیگیرد کسی
باز هم دیوانه وا ر
میزنم فریاد و میگویم: خداوندا کمک
میدهد پاسخ به من دیوارو میگوید: کمک!!!
کاش کی الان باهام بودی
*...بی تو با تو...*
آن روز با تو بودم
امروز بی توام
آن روز که با تو بودم
بی تو بودم
امروز که بی توام با توام...
خداوکیلی این شعرخیلی قشنگه وپرمعنی
خیلی ازحرفا حرف دل آدماست.
شما چی....؟
نظرتون روبگین
زنجیرمحبت
هوای خانه چه دلگیرمیشودگاهی ازاین زمانه دلم سیرمیشودگاهی
عقــاب تیــزپردشتهـــای استغنـا اسیـرپنجه تقد یــــــرمیشودگاهی
صدای زمزمه عاشقـــــان آزادی فغان ونا له شبگیـــرمیشودگاهی
نگاه مردم بیگا نه دردل غربــت به چشم خسته من تیرمیشودگاهی
مبرزموی سپیدم گمان به عمردراز جوان زحادثه ای پیـرمیشودگاهی
بگواگرچه به جائی نمیرسدفریاد کلام حق دم شمشیــــرمیشودگاهی
بگیردست مراآشنای دردبگیـــــر مگوچنین وچنان، دیـرمیشودگاهی
به سوی خویش مرامیکشدچه خون وچه خاک
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
محبت ا ست که زنجیرمیشودگاهی
شمابگین کفر من میگم درددلمه
27 ساله که بچه خوبی هستم به قول مردم.
چه فایده؟ همه میگن بچه خوبیه.
میخواستم سیگاربکشم باخودم میگفتم یهو یکی میبینه زشته واسه من.
میخواستم بایکی که عشقی ومشنگه دوست بشم بازباخودم میگفتم :نه این یاروبه من نمیخوره .یهویکی منوبااین میبینه میگه فلانی رونیگا،با کیا میپره.
می خواستم برم دنبال دختربازی غیرازحجب وحیائی که داشتم میگفتم: نه این کارا واسه توزشته،بده. یهومردم میبیننت واست بد میشه.بعدن که خواستی زن بگیری واست بدمیشه.
خوب حالا بیاین منوببینین.مجسمه درستکاری نیستم، ولی خیلی از،به قول همه کثافت کاریها روهم انجام ندادم.
ولی چه فایده؟
نه نون شده ایناواسم نه آب.مرده شوراین خوبی روببرن.اگه میدونستم از همون اول که دست چپ وراستم روازهم شناخته بودم میرفتم دنبال عشقای الکی .
لااقل الکی خوش بودم.این دنیاتوخوش باش.حالا کوتااون دنیا.اصلا اگه دنیای دیگه ای هم باشه.
شمامیدونین خدا داره چیکارمیکنه؟
منو یادش رفته؟ ،همه رویادش رفته؟،عاشق شده؟،زده به دربی خیالی ومیگه
بی خیال بنده ها بذارهرکارمیخوان بکنن؟،اصلا شایدخوابه نه؟،شایدیه پک مشروب خورده ،مشروبای بهشتو خورده وحالاحالاها هم هوش نمیاد ... شایداصلا جلوی گوشش روگرفته وچشمهاش روهم بسته که نه صدای این ملت روبشنوه ونه ببینتشون.
نمی دونم
تاحالا، هزاربار، نه... خیلی بیشتر،
بهش گفتم:خداواسه چی منوآوردی این دنیا؟ این چه آزادیه که به آدما دادی؟
گفتی به آدماعقل دادم واسه همین بابقیه مخلوقاتم فرق می کنن.آدمم زود خر شد.
فکرکردحالاکه عقل داره جایی خبریه.نه بابا هیچ کسی قبول نکردعقل داشته باشه چون دست خداروهمه خونده بودن ،می دونستن چه کلاه گشادی میخواد خدابذاره سرشون.
آره جونم، واسه این قبول نکردن.آدم هم خوشحال شدوگفت:
آسمان بارامانت نتوانست کشید قرعه فال به نام من دیوانه زدند
خاک برسرت آدم.ازهمون اول اصلاعقل نداشتی.میدونی چرا؟
چون اگه یه جوعقل داشتی به خدا میگفتی بذاره انتخاب بودن ونبودن با خودت باشه.
آخه احمق آزادی یعنی چی؟آزادی وقتی مطلق نباشه یعنی اسیری ،یعنی بند،
وقتی نتونی انتخاب کنی که باشی یانباشی اونوقت توبه این میگی آزادی؟
خاک برسرت...
شکسپیرخیلی می دونست که گفت: «بودن یا نبودن مساله این است».
خلاصه اینکه :
خوب باشی یا نباشی هیچ فرقی نداره اینا همش دری وریه که میگن آدم خوبی باش تا خدابهت روکنه وخوشبخت بشی.پول داشته باش خدا میذارتت طبقه اول بهشت پول نداشته باش مثل من.کارکنم یا کارنکنم هیچ فرقی نداره .امثال من فقط الکی خودشون روجرمیدن،آخرش هم هیچی.
کسی هم که مایه داشته باشه عشق میکنه.
هرکی هم که میگه نه اینطوری نیست دوحالت داره:
یا اینکه خودش وضعش خوبه وکم وکسری نداره یا اینکه کله اش داغه.
اما به دسته دوم میگم بذارین یه خورده کله تون یخ کنه بعدخودتون میبینین.
خدایا کفرمی گویــم، پریشانم پریشانم
چه میخواهی توازجانم،نمی دانم نمی دانم
مرا بی آنکه خودخواهم اسیرزندگی کردی
تومسوولی خداونـدا به این آغازوپایانــم
من آن بازیچه ای هستم،که میرقصم به هرسازت
تومیخندیدی ازاول به این چشمان گریانم
نه درمسجد نه میخانه،نه دردیری نه درکعبه
من آن بیدم که میلرزم دگربرمرگ این پایانم
خدائی ناخدائی،هرچه هستی غافلی یارب
که من آن کشتی بشکسته ای درکام طوفانم
توئی قادرتوئی مطلق،نسوزان خشک وترباهم
که من فریادزنسلی عاصی وقومی پریشانم
سراب عشق
گشته ام غنچه زاری که به صحرای سکوت
غیرمشتی لجن وخار،خریدارم نیست...
مرغ گمگشته دیاری که دم مرگ، دریغ!
جزطپشهای تب و،شیون شب، یارم نیست
*******
وای ازاین روح،ازاین روح سیه مست سیاه
که به هردرکه زدم، سرخوش وسرمستم کرد!
من که خود زاده مِی بودم وپرورده مِی،
اشک هرروسپی عشق شبی مستم کرد!
********
آسمان داند واین قلب طپش مرده که عشق
با من شاعرسرگشته چها کرد...چها...
تاکه سیراب کند کام مرا زآب حیات
برسرابی هوس آلود رها کرد...رها...
*******
اینک اینسان منم، افتاده تک وبی کس ویار
پای لب تشنه سرابی، لب یک چشمه مات
چشمه بی تب وتابی که سرشک دل من...
چشمه اش کرده!
چه آبی!
چه سرابی!
هیهات...
مناجات
مناجات
خداوندگارا!
الا!ای مهین، مالک آسمانها
کجاگیرم آخرسراغت؟کجائی
غلام وفای توبودم- نبودم؟
چرا با من باوفا،بی وفائی؟
چه سازم من آخربدین زندگانی
که ریبی است دربیکران ریائی؟
چسان خلقت مهمل است اینکه روزم
فنا کرد- کام قدر- برقضائی!
بیا پس بگیراین حیاتی که دادی
که مردم ازاین سرنوشت کذائی!
خداوندگارا!
اگرزندگانیست این مرگ نا قص به مرگ تومن مخلص خاک گورم!
دوصد بارمیکشتم این زندگی را اگرمیرسیدی به زورتوزورم!
کما اینکه این زوررا داشتــم من ولی تف براین قلب صاف صبورم!
همه ش خنده میزدبه صدنازونخوت که من جزحقیقت زهرچیزدورم!
به پاس همین خصلت احمقـــا نه کنون اینچنین زارومحکوم وعورم!
چه سودازحقیقت که من دروجودش اسیرخدایان فسق وفجورم!؟
ازآندم که شد آشنـــا با وجـودم سرشکی نهان درنگاه سرورم!
چوروزم،تبه کن تو،روز« حقیقت » که پامال شد زیرپایش غرورم!
خداوندگارا!
توفرسنگها دوری ازخاک، دوری تودردمن خاک برسرچه دانی؟
جهانی هوس مرده خاموش وبی کس دراین بی نفس ناله ی آسمانی...
زروزتولدهمه هرچه دیدم همه هرچه دیدم،تبه بودوجانی
طفولیتم برجوانی چه بودی که تا برکهولت چه باشد جوانی!
روا کن به من شرمرگ سیه را که خیری ندیدم ازاین زندگانی!
مگراز پس مرگ- روزقیامت خلاصم کندزین شب جاودانی!
به من بد گمانی؟ دریغا! ندانم چسان بینمت تا چنانم ندانی!
نه بالی که پرگیرم آیم به سویت نه بهرپذیرائیت آشیانی!
چه بهترکه محروم سازم تورا من زدیدارخویش وازاین میهمانی!
مبادا که حاشا نمائی به خجلت، که پروردگار لتی استخوانی!
خداوندگارا!
تومی دانی آخر،چرا بی محابا سیه پرده شرم رو را دریدم!
مرا زآسمان توباکی نباشد که خون زمین می طپد دروریدم!
من آن مرغ ابرآشیانم که روزی به بال شرف درهوا می پریدم!
حیات دوصدمرغ بی بال وپررا به رغم هوس- ازهوی می خریدم!
به هرجاکه بیداد میکشت دادی به قصد کمک کوبه کومی خزیدم!
به هرجا که میمُرد رنگی زرنگی به یکرنگی- ازجای خودمی پریدم!
من آن شاعرسینه بدریده هستم که عشق خودازمرگ می آفریدم!
چه سازم! شرنگ فنا شدبه کامم زشاخ حقیقت همه هرچه دیدم!
ولی ناخلف باشم اردیده باشی که باری سرانگشت حسرت گزیدم!
ازآنروزکه با علم بر سرنوشتم زروزازل راه خودرا گزیدم!
خداوندگارا!
زتخت فلک پایه آسمانها دمی سوی این بحربی آب،روکن!
زمین راازاین سایه های شیاطین جنین درجنین کین به کین رفت وروکن!
سیاهی شکن چنگ فریادها را به چشم سکوت سیاهی، فروکن!
همیشه جوانی تو پیرزمانه! شبی هم(جوانی) به ما آرزوکن!
که تازیروروآسمانت نسازم زمین را- به نفع زمان- زیرورو کن!